A SMALL MARGIN OF ERROR![[Switch]](img/uk.gif)
EconomieNatuurlijk is economie geen wetenschap, dat weten we al lang. Het feit dat er een Nobel-prijs voor bestaat doet daar niets aan af—vrede is ook geen wetenschap. Kijk alleen al naar de horden die hun geld verdienen met economie. Veel geld. Dat kan geen wetenschap zijn. Omdat ik economie niet als wetenschap beschouw heb ik dus ook nooit op de koersen gelet. Maar ik had wel altijd het gevoel dat de beurskoersen weinig of niets te maken hebben met wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Gebeurtenis x vindt plaats en is er, volgens de economen, de oorzaak van dat de beurs scherp daalt. Zeven maanden later vindt gebeurtenis x opnieuw plaats, en de beurs stijgt scherp. Economen vinden dat normaal. Of ze hebben het niet door, wat waarschijnlijker is voor niet-wetenschappers. Nu is Wall Street, dat Mekka van de pseudo-wetenschap, door de magische grens van de 4000 punten heen. Ter gelegenheid daarvan zet de NRC de ontwikkeling van de koers sinds 1929 in een grafiek. Eén ding valt meteen op: de koers heeft zich in drie fasen ontwikkelt. De eerste fase, waarin de koers vrijwel constant blijft, loopt van 1930 tot 1953. De tweede fase, waarin de koers gemiddeld 30 punten per jaar stijgt, loopt van 1953 tot 1983. De laatste fase loopt tot en met nu, en daarin is de koers gemiddeld 250 punten per jaar gestegen. Wat was er zo bijzonder aan de jaren 1953 en 1983? In termen van de wereldgeschiedenis: niets. Perioden die wél bijzonder waren, zoals de tweede wereldoorlog of de Cuba-crisis, hebben hoegenaamd geen effect gehad op Wall Street. Er is misschien een lokaal dipje of piekje geweest, maar voor de globale trend heeft het allemaal niets uitgemaakt. Zou er één econoom zijn die het ooit is opgevallen? Nog zoiets: de krach van Zwarte Maandag, 19 oktober 1987, blijkt helemaal niet zo’n krach geweest te zijn. De koers liep gewoon even iets te snel op, en liep vervolgens nog iets sneller weer terug naar de gemiddelde trend, zoals dat wel vaker gebeurt in de natuur. Geen fysiscus die zich daarover zorgen zou hebben gemaakt. Dat de eerste Nobel-prijs voor de economie naar een fysicus ging is een dubbele fout geweest: van het Nobel-comité dat geld uittrok voor kinderspel, en van die fysicus omdat ‘ie zich van de wetenschap afwendde. Als dit vak wordt geschrapt als academische studie, is meneer Ritzen dan niet in één keer van al zijn problemen verlost? |
